Dr Sampada Mundhe Phaltan Case Full Story
तीन वर्षांपूर्वी, सातारा जिल्ह्यातील एका छोट्याशा गावातून एक तरुणी मोठ्या स्वप्नांसह बाहेर पडली होती.
डॉ. संपदा मुंढे, वय फक्त २८ — पण तिच्या डोळ्यांत चमक होती, आणि मनात सेवाभाव.
ती म्हणायची —
“डॉक्टर म्हणजे देवाचा हात. आपण वाचवलेलं एक जीवन म्हणजे आपण जगलेलं आयुष्य.”
फलटण उपजिल्हा रुग्णालयात तिची नियुक्ती झाली.
दररोज शेकडो रुग्णांचं उपचार करताना ती हसरी दिसायची. पण त्या हसऱ्या चेहऱ्यामागे एक शांत लढाई सुरू होती — जी कुणालाही दिसली नाही.
आतून सडलेली व्यवस्था
फलटण रुग्णालयात काम करणाऱ्या अनेक कर्मचाऱ्यांप्रमाणेच संपदाही रोजच्या ताण-तणावाला सामोरी जात होती.
अहवालांनुसार, काही पोलिस अधिकारी आणि स्थानिक प्रभावशाली व्यक्ती तिच्या कामात हस्तक्षेप करत होते.
कधी पोस्ट-मॉर्टमचा अहवाल आपल्या सोयीचा बनवण्याचा दबाव, तर कधी गैरप्रकारांकडे डोळेझाक करण्याचं आदेश —
ती मात्र ठाम उभी राहिली.
“मी चुकीच्या कागदावर सही करणार नाही,” असं तिने वरिष्ठांना स्पष्ट सांगितलं.
पण त्या ठामपणाची किंमत खूप महागात पडली…
छळाची सुरुवात
काही महिन्यांपासून तिच्या आयुष्यात दोन सावल्या फिरत होत्या —
एक होती पोलीस उपनिरीक्षक गोपाळ बडणे, आणि दुसरा प्रशांत बनकर, घरमालकाचा मुलगा.
संपदाच्या जवळच्या व्यक्ती सांगतात —
“ती सतत दबावाखाली होती. तिला फोनवर धमक्या येत होत्या. ‘बोललीस तर पाहून घेईन’ असं म्हणणारे मेसेज मिळायचे.”
पण ती कोणाकडे तक्रार करणार?
ज्या पोलिसांवर तिने विश्वास ठेवला, त्यांच्याच नावावर आरोप होते.
ती रात्र…
२४ ऑक्टोबर २०२५ — रात्री साधारण सव्वा अकरा.
रुग्णालयातील कर्मचारी नेहमीप्रमाणे काम संपवून गेले.
संपदा तिच्या क्वार्टरमध्ये परतली. काही मिनिटांनी तिने तिच्या हातावर काहीतरी लिहिलं — थरथरणाऱ्या हाताने, पेनने —
“माझा छळ झाला आहे… मला न्याय द्या.”
त्या शब्दांनी एकाचवेळी वेदना, संताप आणि हताशा व्यक्त केली होती.
पुढच्या सकाळी जेव्हा दार उघडलं गेलं, तेव्हा ती नव्हती… फक्त तिचं शांत देह आणि त्या हातावर लिहिलेला संदेश उरला होता.
चौकशी आणि गोंधळ
घटना उघड होताच पोलिसांनी तपास सुरू केला.
पहिला संशय — आत्महत्या.
पण लगेचच हातावरील “नोट” पाहून परिस्थिती बदलली.
गोपाळ बडणे याला अटक करण्यात आली. त्याच्यावर बलात्कार आणि आत्महत्येस प्रवृत्त करणे या कलमांखाली गुन्हा दाखल झाला.
प्रशांत बनकरलाही ताब्यात घेतलं.
पण प्रकरण इतकं सरळ नव्हतं.
डॉ. मुंढे यांच्या बहिणीने दावा केला की —
“हातावरचं हस्ताक्षर संपदाचं नाही.”
फॉरेन्सिक तपास सुरू झाला. फोन कॉल रेकॉर्ड्स, व्हॉट्सअॅप चॅट्स, रुग्णालयातील सीसीटीव्ही फुटेज सर्व तपासात आहेत.
समाजाचा उद्रेक
संपदाच्या मृत्यूनंतर संपूर्ण महाराष्ट्रात संतापाचा स्फोट झाला.
आरोग्य क्षेत्रातील संघटना रस्त्यावर उतरल्या —
“डॉक्टरसाठी सुरक्षित कार्यस्थळ नाही का?”
“महिला डॉक्टरला न्याय मिळेल का?”
राजकीय नेत्यांनी देखील आपापल्या प्रतिक्रिया दिल्या.
राहुल गांधी यांनी ट्विट करत म्हटलं —
“ही एक संस्थात्मक हत्या आहे. ही व्यवस्था स्त्रियांना सुरक्षित ठेवण्यात अपयशी ठरली आहे.”
सुप्रिया सुळे, अजित पवार, आणि अनेक नेत्यांनी घटनेचा निषेध केला.
मात्र या साऱ्यात एक प्रश्न कायम राहिला —
सत्य कोण सांगणार?
कुटुंबाचा वेदनादायक संघर्ष
मुंढे कुटुंब आजही हादरलेलं आहे.
आई सांगते —
“माझी मुलगी कमजोर नव्हती. ती आयुष्यभर इतरांना वाचवत राहिली. तिला कोणीतरी संपवलं आहे.”
वडिलांच्या डोळ्यांत अश्रू आणि संताप दोन्ही आहेत.
ते म्हणतात —
“ती नाकारत होती गैरकृत्य. म्हणून तिला संपवलं.”
त्यांनी राज्य सरकारकडे सीबीआय चौकशीची मागणी केली आहे.
प्रणालीवर प्रश्नचिन्ह
या घटनेने एकच गोष्ट स्पष्ट केली —
आपल्या समाजात जेव्हा एखादी स्त्री अन्यायाविरुद्ध आवाज उठवते, तेव्हा तिच्या मागे उभं राहणं दुर्मिळ असतं.
ती एकटी पडते, आणि व्यवस्था तिला तोडून टाकते.
डॉ. संपदा मुंढेचं प्रकरण केवळ एक “सुसाइड केस” नाही —
ते व्यवस्थेच्या सडलेल्या रचनेवरचं आरसा आहे.
तपास अजून सुरू आहे.
फॉरेन्सिक अहवाल, हस्ताक्षर विश्लेषण, कॉल रेकॉर्ड्स यावर सत्य उलगडेल.
पण जोपर्यंत या घटनेला न्याय मिळत नाही, तोपर्यंत संपदाचा आत्मा शांत होणार नाही.
कदाचित कुणीतरी म्हणेल —
“ती गेली.”
पण खरं तर, ती एक प्रश्न बनून उरली आहे.
आज फलटणमध्ये तिच्या क्वार्टरजवळून जाताना लोक शांत होतात.
भिंतींवर अजूनही त्या पेनचे डाग आहेत, आणि त्या हातावर लिहिलेलं एकच वाक्य आठवतं —
“मला न्याय द्या.”
त्या चार शब्दांत संपदाची वेदना आहे, आणि आपल्या समाजाचं मौनही.
प्रश्न एवढाच —
न्याय मिळेल का, की पुन्हा एकदा सत्तेचा आवाज सत्यावर भारी पडेल?
